Onbewoond?

[Natalia]

Bij deze meeschrijver is het dus de bedoeling dat je wat meer schrijft dan drie woorden of één zin. Je hoeft ook niet steeds het vorige stuk te kopieren.

Het krijsen van een meeuw klonk boven het gestage geluid van de branding en het geruis van de zeewind door de palmbladeren uit. De meeuw klapwiekte langs het strand, terwijl zijn scherpe ogen naarstig de zee afspeurden. Plotseling dook hij omlaag naar een zilveren glinstering in het water, om even later triomfantelijk omhoog te vliegen met een spartelende vis in zijn snavel. Tevreden vloog hij weg naar de rotsen een eind verder om zijn maaltje op te eten.
Vlak naast de plaats waar de meeuw in de zee was gedoken, was een grotere vorm te zien. Iets dreef daar in het water. Het dreef gestaag in de richting van het strand, tot het op de grond vastliep. Nu was te zien dat het een jongen was, met doorweekt blond haar en gekleed in niet meer dan een even doorweekte broek. Hij lag doodstil in het ondiepe water vlakbij het strand en het duurde niet lang voor één van de meeuwen, misschien dezelfde als daarnet, misschien een andere, nieuwsgierig naar hem kwam kijken.

[Silmarwen]

Natuurlijk was de jongen nat. Dat kan ook niet echt anders als je net uit het water komt drijven. Brutaal kwam er een jonge meeuw naar voren die hem zacht ik zijn gezicht pikte. Langzaam en bibberend kwam de jongen in beweging. Dat was voor de vogels een teken op weer terug te vliegen naar hun veilige nesten. Een beetje verbaasd keek de jongen om zich heen. De jonge meeuw was van hem afgesprongen, maar had niet de moeite genomen om terug te gaan naar zijn nest. In plaats daarvan hipte hij om de jongen heen, en keek hem nieuwsgierig aan.

[Natalia]

De jongen keek een tijdje terug naar de meeuw en begon toen te hoesten. Van schrik sprong de meeuw een eindje achteruit. De jongen drukte een hand tegen zijn borst en bleef maar hoesten van al het zoute zeewater dat hij binnen had gekregen. Toen eindelijk de hoestbui over was, liet hij zich weer in het zand vallen. Hij was moe. Toch probeerde hij weer overeind te krabbelen. Hij verging van de dorst en moest ergens zoet water zien te vinden. Of misschien hing er wel fruit aan die bomen...

[Silmarwen]

De meeuw sloeg zijn vleugels uit en vloog naar een boom die een eindje verderop stond. Zijn blik maakte hij niet los van de blonde jongen. Die kwam langzaam en nog steeds hoestend overeind. Hij strompelde naar de boom waar de meeuw zojuist in neergestreken was. Die moest zijn nek nu op een onnatuurlijke wijze draaien om de jongen in de gaten te kunnen houden. Hoe doet er niet toe, maar het lukte hem. Langzaam daalde hij weer naar beneden toen de jongen een tijdje stil had gezeten.

[Natalia]

(De meeste vogels kunnen hun kop bijna 360 graden draaien hoor )

Het had de jongen veel moeite gekost om bij de boom te komen en nu zat hij uit te hijgen. Als dit zo door zou gaan, bedacht hij, zou hij sterven van de dorst voor hij iets te drinken had gevonden. Maar hij móest iets vinden... Hij tilde zwakjes zijn hoofd op om naar de meeuw te kijken die hem nog steeds in de gaten hield. Wat zou die vogel van hem willen?
Toen zag hij plotseling iets vreemds op de rug van de vogel. Het leek of er een heel klein meisje zat, dat naar hem zat te kijken. De jongen weet het aan de tropische hitte en het zoute water dat hij binnen had gekregen. Hij knipperde met zijn ogen en keek nog eens. Het meisje zat er nog steeds, amper zo groot als zijn hand, met lang zwart haar, een kort raffiarokje en om haar nek een kleine hoorn.

[Silmarwen]

(zelfs onnatuurlijk voor de vogel )

De jongen staarde de ogen uit zijn lijf, en liet zijn blik niet meer afdwalen van dit wonderlijke wezentje. Iets gaf hem het gevoel dat dit meisje beschermd moest worden, en hij was de enige die dat kon. Voorzichtig kwam hij dichterbij de vogel en het meisje zitten. Het meisje keek hem nog steeds aan. De jongen staarde terug. Ze scheurde haar blik los, en liet zich van de rug van de meeuw afglijden die geduldig bleef wachten. Het meisje liep naar de jongen toe. 'Waar kom jij nou vandaan?' zei ze terwijl de hoorn heen en weer zwaaide.
'Ik heb je wel aan zien komen hoor, ik weet wel een prettigere manier van reizen.' Haar stem klonk heel dun en best wel hoog. De meeuw liet haar weer op haar rug klimmen, en kwam dichtbij de jongen en de buurt zodat het meisje hem weer aan kon gaan zitten staren.